Mερικές σκέψεις περι "μπλογκοακτιβισμού" με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από την 1η ιουνίου 2007. - My two cents.

Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την 1η Ιουνίου 2007, όταν έγινε κινητοποίηση πολλών ιστολόγων με αφορμή τον άδικο χαμό της Αμαλίας Καλυβίνου από καρκίνο στα 30 χρόνια της, εξ αιτίας καθυστερημένης διάγνωσης.

Η υπόθεσή της έγινε γνωστή στην ελληνική μπλογκόσφαιρα όταν σταδιακά όλο και περισσότεροι κυβερνοναύτες άρχισαν να επισκέπτονται το ιστολόγιό της.
Δυστυχώς μετά τον θάνατό της το τμήμα των σχολίων γέμισε εκτός από συλλυπητήρια μηνύματα και από σπαμ και κακοήθεις, καθ’ ότι για κάποιο λόγο δεν κλειδώθηκαν τα σχόλια, ή εναλλακτικά δεν βρέθηκε κάποιος να ασχοληθεί με την διαγραφή των υβριστικών σχόλίων.

Η κινητοποίηση είχε αντίκτυπο και στα ΜΜΕ, αφού εφημερίδες και κανάλια ασχολήθηκαν με το θέμα, αποτελώντας προάγγελο της μεγάλης δημόσιας μπλογκοτέτοιας διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα δύο μήνες αργότερα μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007.

Δύο ιστολόγια δημιουργήθηκαν, το πρώτο εδώ, και ο διάδοχός του εδώ. Επίσης ξεκίνησε και η ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών εδώ, όπως φαίνεται και από το κυλιόμενο μήνυμα στην κορυφή του ιστολογίου.

Ατυχώς ο αρχικός ενθουσιασμός ξεφούσκωσε πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα μέχρι σήμερα σχεδόν έναν χρόνο μετά να έχουν συγκεντρωθεί μόλις 700+ υπογραφές.

Αργότερα ακολούθησαν και άλλα ηλεκτρονικά ψηφίσματα με πολύ καλύτερα αποτελέσματα σε συλλογή υπογράφων, ένα για το θέμα Κιλτίδη και την άρση των περιορισμών του κυνηγιού στις πυρόπληκτες περιοχές και ένα περί πυρκαγιών με ένα εντελώς ανερμάτιστο κείμενο.

Περιττό να αναφέρει κανείς ότι όλες οι ενέργειες δεν υπήρξαν επιτυχείς , ανεξαρτήτως αριθμού υπογραφών και σταλθέντων μέηλ σε υπουργούς και βουλευτές.

Γιατί λοιπόν έτσι; Αποφάσισα λοιπόν να ρωτήσω τον Σουηδό μετανάστη στην Ελλάδα Göran - Ragnar Vrålkåtdåresson να μου πει την γνώμη του για το θέμα.

Ιδού τα “My two cents” όπως το έθεσε.

1. Οι Έλληνες γενικά δεν έχουν καν καταναλωτική συνείδηση, πόσο μάλλον κοινωνική συνείδηση, ώστε να μην πέφτουν θύματα των κερδοσκόπων. Πάνε σαν βόδια και πληρώνουν όσο - όσο για πανάκριβες ντομάτες Χριστουγεννιάτικα, πέφτοντας θύματα των λαμογίων και ούτε τους περνά από το μυαλό να τιμωρήσουν τους εκμεταλλευτές μη αγοράζοντας τα προϊόντα τους. Αν οι Έλληνες δεν έχουν σοβαρό καταναλωτικό κίνημα που θα προασπιστεί τα συμφέροντα τους σε ένα θέμα που καίει καθημερινά όπως η ακρίβεια, πώς θα ασχοληθούν με το ΕΣΥ και την υγεία; Άλλωστε αυτή την θυμούνται αν αρρωστήσουν σοβαρά οι ίδιοι, ή κάποιο μέλος της άμεσης οικογένειάς τους. Αν αρρωστήσει ο θείος που δεν έχει σημαντική ακίνητη περιουσία, ας πάει να κόψει τον λαιμό του.
2. Για να υπάρξει κάποιο απτό αποτέλεσμα σε τέτοια μεγάλα θέματα απαιτείται συνεχής πίεση και προσπάθεια διαρκείας. Ακόμα και μία πετίσιον που θα συγκεντρώσει πολλές υπογραφές, από μόνη της δεν κάνει τίποτα. Ο αρχικός ενθουσιασμός ξεφουσκώνει γρήγορα και η κατάσταση μένει ως έχει. Ίσως φταίει το γεγονός ότι οι Έλληνες δεν είναι φαν της μακρόχρονης προσπάθειας και σχεδιασμού. Είναι το «δωσ' υμίν σήμερον» και αυτό ίσως εξηγεί το γεγονός γιατί η χώρα δεν ανέπτυξε ισχυρή βιομηχανία ή γιατί δεν ασχολείται με την έρευνα νέων τεχνολογιών.

Αυτά από τον Γιόραν – Ράγκναρ και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του.
Μολαταύτα σκέφτομαι μήπως λόγω της επετείου θα ήταν σκόπιμο να ξαναρχίσει μία προσπάθεια ευαισθητοποίησης του κόσμου. Ενδιαφέρων διάλογος έχει αναπτυχθεί στο ιστολόγιο του Προέδρου του Γαλαξία και του αρχηγού της Γαλαξιακής αξιωματικής αντιπολιτεύσεως εδώ. Δέστε και το πόστ της Αφροδίτης που συμμετείχε στην αρχική κινητοποίηση εδώ καθώς και της Αθηνάς εδώ.

ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΗ:

Γόνιμος διάλογος επί του θέματος της συμπλήρωσης ενός έτος από την
κινητοποίηση με αφορμή τον άδικο χαμό της Αμαλίας Καλυβινου γίνεται στο http://www.amaliasday.blogspot.com/