911

Πρόταση για τους νέους πύργους του Παγκοσμίου Κέντρου Εμπορίου.

Φυσικά το «911» δεν αναφέρεται στο γνωστό μοντέλο της Porsche, αλλά στην επέτειο της επίθεσης στους δίδυμους πύργους του Παγκοσμίου Κέντρου Εμπορίου την 11η Σεπτεμβρίου 2011. Ανάποδοι άνθρωποι οι «μέσοι» Αμερικάνοι, με τα πόδια, τα δάχτυλα, τα σπληνάντερα, τις ουγγιές, τα μπούσελ και τα μίλια τους, αλλά φυσικά και τον ανάποδο τρόπο που γράφουν τις ημερομηνίες τους. Ή θα γράφεις έτος (4 ψηφία) – μήνα – ημέρα, όπως στην Σουηδία, ή ημέρα – μήνα – έτος όπως συνηθίζεται στο Χέλλας. Η Ζεϊμπεκιά μήνας – ημέρα- έτος μπορεί να ταιριάζει στην εκφορά της Αγγλικής γλώσσας, αλλά δεν είναι κατάλληλη για αποφυγή παρεξηγήσεων. Ευτυχώς, χάρη στην Αμερικανική επιστημονική κοινότητα γίνεται προσπάθεια εξορθολογισμού των ποδών και των δακτύλων, δηλ αντικατάσταση τους με το μετρικό σύστημα.

Αλλά ας πάμε στο γεγονός αυτό καθ’ αυτό.

Στα 10 χρόνια που πέρασαν, οι “τρύπες” που παρουσιάζει η επίσημη εκδοχή των γεγονότων έχει δώσει τροφή σε διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, από το ότι τα κτήρια κατεδαφίστηκαν με εκρηκτικά, μέχρι το ότι τα αεροπλάνα ήταν ολογράμματα. Ή ότι το πεντάγωνο κτυπήθηκε με πύραυλο και όχι αεροπλάνο. (Βέβαια, το να κάνει ένας Άραψ που μετά βίας ξέρει να πιλοτάρει ένα μονοκινητήριο Τσέσνα, μια μαγκιώρικη μανούβρα με ένα Μπόινγκ 757 και να καρφωθεί στο κτήριο του Πενταγώνου ξυρίζοντας το έδαφος, είναι κάπως κουφό).

Χονδρικά τρία πράγματα μπορεί να συνέβησαν:

1. H επίσημη εκδοχή είναι αληθής.

2. Το συμβάν προέκυψε από τραγική ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ, αποδεικνύοντας ότι η μαλακία είναι παγκόσμιο αγαθό.

3. Το όλο συμβάν να σκηνοθετήθηκε εν μέρει ή εξ ολοκλήρου από συμφέροντα εντός των ΗΠΑ. Φυσικά, όπως έχει αποδείξει η τρέχουσα παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, υπάρχουν υπερεθνικά συμφέροντα κατά πολύ ισχυρότερα οποιασδήποτε κυβέρνησης κράτους.

Όμως…

Έχει καμιά σημασία ποιο από τα τρία είναι αληθές;

Όχι.

Αυτό που έχει σημασία είναι το τι προέκυψε με αφορμή το γεγονός.

Δυο πόλεμοι στον γάμο του Καραγκιόζη σε Αφγανιστάν (2001) και Ιράκ (2003) που συνεχίζονται, καθώς και το άνοιγμα του δρόμου προς Οργουελιανές καταστάσεις παγκοσμίως, με πρόσχημα την προστασία από την “τρομοκρατία”.

Μία κατάσταση συνεχούς πολέμου, που επειδή είναι εναντίον μίας αφηρημένης έννοιας (θα μπορούσε να είναι και εναντίον της “δυσθυμίας”π.χ.) δεν μπορεί να κερδηθεί και φυσικά μπορεί να παραταθεί μέχρι το τέλος του ανθρωπίνου είδους.

Διότι σε τελική ανάλυση, η υπερεθνική ελίτ δεν φοβάται κάτι θρησκόληπτους βομβιστές αυτοκτονίας,

Την πλέμπα φοβάται.

Η πλέμπα είναι οι τρομοκράτες και εναντίον αυτής γίνεται πόλεμος.

Και φυσικά μην αυταπατάσθε, “πλέμπα” είναι το 98% του πληθυσμού χαλαρά. Με εισοδηματικά κριτήρια πάντα.