Έρωτας στον καιρό της ψωλέρας.

Από τα σαλόνια, στα αλώνια.

 

Τα τελευταία χρόνια με αυτή την κρισάρα που έχει φέρει τα πάνω κάτω, δεν έχω διάθεση να γράψω κάποια ανάρτηση κουλή, ντιριντάχτα, γεια σου, ό,τι να 'ναι, μια ανάρτηση βρε αδελφέ, που θα είναι σε απόλυτη αρμονία με την αγνή, ευαίσθητη, αμούστακη, αθώα και άβγαλτη παιδική μου ψυχούλα.

Όπως έχει γράψει και ο Προφήτας Εσαταριανάκης, πάνω που πάω να απλώσω την απόλυτη ντιρινταχτοσύνη μου, πετάγεται μεσ την γκλάβα μου ένας άπλυτος μαλλιάς ανταρσίας, ΜΕ ΤΑΓΑΡΙ αν έχεις το θεό σου, και βρονδοφωνάζει:

"Εδώ υπάρχει κόσμος που τρώει από τα σκουπίδια και εσύ τρως τυρόπιτες γράφοντας αηδίες σε χουτουμουλού; (HTML); Α; Ξανα α; Ματαξάνα Α;"
Οπότε το ποστ βγαίνει μαυρίλα, κατάθλιψη, αιμορροΐδες και ποδάγρα.

(Πάντως, αν ήταν καμιά τύπισσα με ταγάρι δεν θα είχα πρόβλημα. Πάντα γούσταρα τα "ταγάρια").

Είδες τι πάθαμε αδελφέ μου εμείς ένας λαός ερωτικός, πο' χει και την Σαλονίκή την ερωτικιά και έτσ'.

(Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η Θεσσαλονίκη λέγεται ερωτική πόλη. Εγώ δεν είδα να γίνονται παρτούζες στην πλατεία Αριστοτέλους για παράδειγμα. Ούτε καν όξω από τα μαγαζιά στου Βαρδάρη. Τι να πω. Ίσως ο πατσάς να είναι αφροδισιακός. Ή είναι ερωτική διότι της κάνει σεξ η Παράγκα της Κωλαθήνας και δεν αφήνει την ΖΜΠΑΟΥΓΚΑΡΑ να πάρει πρωτάθλημα).

Δε βαριέστε. Προ κρίσης, μέχρι και τις τελευταίες μέρες της βασιλείας του Κωστάκη του Καραμανλέως του Β' του Τυροπιτοφάγου, oι Έλληναι ήσαντε πάρα πολύ ερωτικοί. Όχι απαραίτητα από πλευράς σκορ που θα έλεγαν και στα Στέητς, αλλά από πλευράς προσπάθειας. Σεβντάς πολύς και ο νταλκάς γαρ βαρύς. "Δεν υπάρχουν άντρες", "δεν υπάρχουν γυναίκες" άκουγες από όλες τις μπάντες. Ισοπεδωτικόν μεν, αληθές δε. Δεν υπάρχουν άντρες. Υπάρχουν μαλάκες. Δεν υπάρχουν γυναίκες. Υπάρχουν νευρωτικές.

Αλλά η προσπάθεια, προσπάθεια.

Και άοκνοι αρωγοί της προσπάθειας, οι καφετζούδες, οι αστρολόγοι, οι χαρτορίχτρες (ταρώ και κλασική τραπουλα), σπλάχνα σφάγιων, τα πάντα όλα. Πολλά τα λεφτά που κινούνταν. Κονόμα τρελή τα αστρολόγια σε λέω. Ο Χορταρέας πουλούσε φυλαχά για τη γλωσσοφαγιά και το κέρατο από τηλοψίας και είχε βγάλει Φεράρι για την πλάκα.

Ο Ερωτικός Έλληνας αφού ικανοποιούσε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με ένα προσιτό διπλό πιτόγυρο και 7 μπύρες, τα έσκαγε μετά όλα στις χαρτορίχτρες. Τέτοιος έρωτας.

Όμως... τώρα ήρθε η κρίση. Που λεφτά για πιτόγυρα και μπύρες. Πόσο μάλλον δε για διάβασμα ταρώ, φλυτζανιού, σπλάχνων, μουσακά και πλανητών. (Με γεωκεντρική θεώρηση ανάδρομου Ερμή κ' έτσ'. Αρισταρχε Σάμιε και συ Κοπέρνικε είστε πασέ).

Οπότε...

Βλέπει κανείς αυτή την αφίσα καφετέριας στην Φωκίωνος Νέγρη και κατανοεί την απόλυτη καταστροφή του Ελληνικού ερωτισμού.

Μα τζάμπα το διάβασμα του φλιτζανιού; Τζάμπα;

Που πάμε συνέλληνες;

Αχ αυτοί οι Οβριοί που μας ψεκάζουν με πουστίνη για να μας κάνουν όλους πούστηδες πέτυχαν τον στόχο τους.

Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει για να του πουν το φλυτζάνι.

Η διαιώνιση της φυλής κινδυνεύει.