Ντομένικα Σπορτίβα

Άλλη μια Κυριακή σήμερα και ο απανταχού Ελληνισμός θα υποστεί για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια το μαρτύριο της «Αθλητικής Κυριακής». Πρόκειται για την εκπομπή της απόλυτης λοβοτόμησης των θεατών της, της κατακρεούργησης της δημοφιλέστερης αθλοπαιδιάς στον κόσμο και την αντικατάστασή της με την ακατάσχετη κορακολαγνεία (διαιτητολαγνεία) χοροπηδούντων, σόρρυ πρωτοστατούντων, εκπροσώπων τύπου του τέως νυν και αεί Π.Ο.Κ. συν ΜΠΑΟΚ.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά διαρκεί και περισσότερο από τον «Μπεν Χουρ» και άνθρωπος ποδοσφαιρόφιλος με σώας τας φρένας δεν υπάρχει περίπτωση με καμιά χριστοπαναγία να κάτσει να δει αυτό το έκτρωμα. Και αν αυτή είναι η άποψη ενός σχετικώς πυροβολημένου ποδοσφαιρόφιλου σαν εμένα, τότε τίθεται θέμα αναφορικά με την ψυχική υγεία όσων όχι απλά αντέχουν, αλλά γουστάρουν να την δουν ολόκληρη. Χίλιες φορές να παίξεις ποδόσφαιρο στο PC εάν δεν μπορείς να παίξεις 5 επί 5 με τους φίλους σου, παρά αυτόν τον εμετό που ασχολείται με τα ανάποδα αράουτ του άθλιου Ελληνικού πρωταθλήματος.

Την χούντα δεν την έζησα, αλλά ακούω από αυτούς που την έζησαν, ότι τότε η τηλεόραση τότε ΔΕΝ έδειχνε τόση πολλή μπάλα. Και να σκεφτεί κανείς ότι η χούντα είχε επενδύσει πάρα πολύ στις αθλητικές «επιτυχίες» τύπου Ουέμπλεϋ για να διατηρεί τον κόσμο σε μια γλυκιά μαστούρα… Την τακτική αυτή, του βομβαρδισμού του πόπολου με μπάλα, την ακολούθησαν και άλλα δικτατορικά καθεστώτα, όπως η χούντα του Βιντέλα στην Αργεντινή που μα έτσι, μα γιουβέτσι έφτιαξε το δικό της «Ουέμπλεϊ» με την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου του 1978. Η Αργεντινή του Κέμπες ήταν καλή ομάδα, αλλά οι κόρακες και το σύστημα διεξαγωγής του τουρνουά ήταν κομμένο και ραμμένο για την επίτευξη του μεγάλου «εθνικού σκοπού».
Δέστε ένα βίδεο με διαιτητικά χειρουργεία της εποχής που κάνουν τα πέναλτι του Θρύλου παιδική χαρά και συνεχίζουμε. (Μουσική Ένιο Μορικόνε).


Όμως απ’ ότι φαίνεται, η μαζική αποβλάκωση του κοσμάκη και ο αποπροσανατολισμός του από τα σημαντικά προβλήματα, είναι τακτική που βολεύει και τις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, πέρα από τα δικτατορικά καθεστώτα. Βομβαρδισμό με ατέλειωτη παραθλητική παπαρολογία και μέσω αυτής αναίμακτης λοβοτόμησης του ποιμνίου, έχουμε και στην ισχυρότερη δημοκρατία του κόσμου, τις ΗΠΑ. Βέβαια εκεί δεν είναι τόσο μονοδιάστατη όσο στην Ελλάδα, δλδ μπάλα με ολίγη από μπάσκετ. Εκεί είναι πολυμέτωπη, με Αμερικάνικο φούτμπολ, μπέιζμπολ, μπάσκετ, χόκεϊ και εσχάτως μια υποψία από σόκερ.

Έτσι μια απασχόληση για τον ελεύθερο χρόνο, που κατά βάση αποτελεί παίγνιο πολέμου με σκοπό την διοχέτευση της περίσσειας της αντρικής τεστοστερόνης κάπου ανώδυνα χωρίς θύματα, γίνεται εργαλείο της εξουσίας.

(Παρενθετικά, εάν το ποδόσφαιρο δεν σας μοιάζει για προσομοίωση πολέμου, δέστε λίγο Αμερικάνικο Φούτμπολ ή ράγκμπι και αν δεν σας θυμίσει πόλεμο χαρακωμάτων, σας κερνώ μια σπανακοτυρόπιτα πολυτελείας).

Ο Νόαμ Τσόμσκι, καθηγητής γλωσσολογίας στο ΜΙΤ και εβραϊκής καταγωγής (έτσι, έτσι, να λυσσάξουν τα λαοτιανά) τα λέει πολύ καλά στο παρακάτω
βίντεο που υποτίτλισε ο Μαυροπρόβατος αναφορικά με τον ρόλο των αθλοπαιδιών σαν μέσο αποπροσανατολισμού στις σύγχρονες κοινωνίες.

Έτσι είναι παιδιά. Η μπαλίτσα είναι για να την παίζουμε εμείς οι και πολύ σκληροί άντρες ναούμε, ώστε να μην διοχετεύουμε την εκ τεστοστερόνης προερχόμενη περισσευούμενη επιθετικότητά μας εκεί που δεν πρέπει. Αλλά από εκεί, μέχρι του σημείου να είναι το πρόβλημά μας το ανάποδο αράουτ που έδωσε ο κόρακας και όχι το ασάλιωτο που τρώμε από το οικονομικό κατεστημένο εμείς και οι δικοί μας άνθρωποι, ε υπάρχει κάποια ψιλοχαοτική διαφορά.

Δέστε το βίντεο λοιπόν και προβληματισθείτε. (Ή μήπως θα έπρεπε να πω “Play ball!”)