Pac-man’s life.

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι-ες (πολιτικά ορθός μέχρι εξαϋλώσεως ο δικός σου) από εσάς έχετε υπ’ όψη σας το αρχαιολογικής αξίας ηλεκτρονικόν παίγνιον εκ της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου, το PAC-MAN.

Εν ολίγοις, σκοπός του παιχνιδιού ήταν ο κίτρινος φαγάνας που χειρίζονταν ο παίκτης να προλάβει να φάει όλες τις μπίλιες σε κάθε πίστα χωρίς να τον φάνε τα τέσσερα φαντάσματα που τον κυνηγούσαν διαρκώς. Στις τέσσερις γωνίες υπήρχαν και κάτι μεγάλες μπίλιες που όταν τις έτρωγε ο φαγάνας τα φαντάσματα χεζόντουσαν από τον φόβο τους, γινόντουσαν μπλε και όπου φύγει, φύγει. Όσο τα φαντάσματα ήταν μπλε, ο φαγάνας μπορούσε να τα φάει και να πάρει έξτρα πόντους. Όμως μετά από μερικά δευτερόλεπτα αυτά πάλι ανασταίνονταν και άντε πάλι φτου και απ’ την αρχή.

Το παίγνιον δεν είχε κάποιο χάπυ εντ (όποιος θέλει χάπΙ εντ ας πάει στο φαρμακείο) όπως άλλα μεταγενέστερα παίγνια. Στο τέλος ο πακ μαν γινόταν κεμπάμπ και τον έτρωγαν τα φαντάσματα. Στην καλύτερη κάποιος να έκανε υψηλό σκορ και να έγραφε το όνομά του στο hall of fame που κρατούσε τόσο, όσο να βγάλει ο μαγαζάτορας το μηχάνημα από την μπρίζα όταν έκλεινε το κατάστημα.

Κάποια στιγμή μου ήρθε φλασιά και αντιλήφθηκα ότι οι Ιάπωνες κατασκευαστές του παίγνιου πρέπει να ήταν πολύ φιλοσοφημένα άτομα. Ο πακ – μαν είναι αλληγορική εξομοίωση της ανθρώπινης ζωής, τίποτε λιγότερο. Human life simulator σε λέω.

Να γιατί:

1) Ότι σκατά και να κάνεις, όσο καλά ή άσχημα να τα καταφέρεις, στο τέλος γίνεσαι κεμπάμπ και το παίγνιον τελειώνει.
2) Ενίοτε, μπορείς να πετύχεις νίκες ή επιτυχίες έναντι ισχυρότερων αντιπάλων ή δύσκολων συνθηκών (ο πακ μαν που τρώει τα μπλε χεσμένα φαντάσματα), αλλά μετά από λίγο αποκαθίσταται η τάξις, το status quo, η ισορροπία του τρόμου. (Μάστωρ -κατάληξη αρχαιοπρεπής- της ταυτολογίας ο δικός σου :-Ρ).
3) Μπορεί κανείς να πετύχει στην ζωή του κάτι πραγματικά σημαντικό (Να ανακαλύψει ένα νέο φάρμακο, μια νέα τεχνολογία, να φτιάξει ένα εκπληκτικό έργο τέχνης, να φτιάξει μια τοστιέρα που δουλεύει με ψυχρή σύντηξη). Ή κάτι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ (σύμφωνα με το 70% του λοβοτομημένου πόπολου) όπως νίκη σε ριάλιτυ, να παρουσιάζει πρωινάδικο, να κερδίσει ένα περήφανο αράουτ στο παγκόσμιο κύπελλο, ή να είναι κάτοχος αιδοίου και να γυρίζει τσόντες. Όπως και να έχει, είναι πιθανόν να τον θυμούνται και μετά το τέλος του παιγνίου, (θάνατο) αφού θα είναι στο hall of fame των μεγαλύτερων κερματοχωστών. Όμως ακόμα και το hall of fame το παίρνει μετά ο διάολας όταν πάψει η παροχή του ρεύματος (περάσει ικανό χρονικό διάστημα, φουντάρει το ανθρώπινο είδος –το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον- κλπ.).

Φιλοσοφημένος λαός οι Ιάπωνες. Να μην είχαν και αυτή την μανία με το χαρακίρι με ξύλινο σπαθί για έξτρα πόνο και βασανισμό του χαρακιριαζόμενου, θα τους είχα πιο ψηλά στην εκτίμηση μου, μιλάμε ίσα με τους Δανούς που φτιάχνουν λουκάνικα βαμμένα με κόκκινη χρωστική από βίτσιο.