Hellenic Mageiradiko League.

Το φαγητό, πέρα από βασικότατη ανάγκη για να διατηρούμε τις καρακορμάρες μας στην ζωή είναι και μια μεγάλη απόλαυση. Όχι τυχαία άλλωστε, τα πράγματα που βοηθούν την διατήρηση και την διαιώνιση της ζωής είναι απολαυστικά, όπως μια ζόρικη μακαρονάδα ή το σεξ. Αντίθετα, πράγματα που δεν ευνοούν την διατήρηση της ζωής, όπως το να χτυπάς την κεφάλα σου στον τοίχο, ή να τρως κόπρανα, τείνουν να μην είναι απολαυστικά.

Στις ανθρώπινες ομάδες / κοπάδια(μπέεε) / κοινωνίες, υπάρχει η τάση, κάποιοι μαγκιώροι ή απλά λαμόγια, να καταφέρνουν εν τέλει να κάθονται στον σβέρκο των λιγότερο λαμογίων, που βρίζουν την πΟτάνα την κΕνωνία που δεν αξιώθηκαν να είναι στην κορυφή της πυραμίδας του κοπαδιού (ξαναμπέεεε).

Βέβαια, οι από πάνω ξέρουν ότι δεν μπορούν να παραζορίσουν τους από κάτω, διότι κάποια στιγμή βγαίνουν οι κρεμάλες και οι γκιλοτίνες. Οπότε καλού – κακού είναι απαραίτητη η χρήση κάποιου ξεροκόμματου (άρτος) και αποβλάκωσης (θεάματα) ώστε να παραμένει το στάτους κβο. Οποιαδήποτε δικτατορία στον κόσμο που μπορεί να προσφέρει τις σωστές δώσεις άρτου και αποβλάκωσης μπορεί να κάτσει στην εξουσία θεωρητικά επ’ άπειρον. Όμως στην πράξη φαίνεται ότι αυτό είναι δύσκολο, όπερ και τόσες μακαρίτισσες δικτατορίες και αυτοκρατορίες.

Αυτή την εποχή, το Χέλλας ζει κατά την Κινέζικη κατάρα «ενδιαφέρουσες εποχές».

Εποχές ανακατατάξεων όπου η δυστυχία θα πλήξει πάρα πολύ κόσμο.

Ο άρτος δύσκολα βγαίνει και τα θεάματα υποβαθμίζονται. Έτσι φαντάζομαι προέκυψε η ιδέα για την δημιουργία ποδοσφαιροποιημένων ρηάλιτι μαγειράδικων.

Φτηνό θέαμα που συνδυάζει ποδόσφαιρο (αρένα, αίμα) και μάσα περιωπής. Φρίκη, φρίκη ανείπωτη για τα δικά μου γούστα, που το μόνο που μπορώ να δω στην τηλεόραση είναι ντοκιμαντέρ, αλλά θα μου πείτε:
«Ρε Σουηδέ, αυτοί οι πατριώτες σου, οι γίγαντες του 2,70 που κλάνουν βροντές και ρεύονται αστραπές δεν έχουν μαγειράδικα;»

Όχι μόνο αγωνιστικά μαγειράδικα (ναι, στην κρατική τηλεόραση) έχουν, αλλά μέχρι και ρηάλιτι ονόματι «Το Βασίλειο» έχουν δείξει στην κρατικήν τηλοψίαν. Φρίκη, φρίκη ανείπωτη, μα τον φρεσκοπρίγκηπα Δανιήλ.

Απλά, μάλλον η πληθώρα των Ελληνικών τηλεμαγειράδικων (15; 17; 312; Έχω χάσει τον λογαριασμό) έσκασε με την ίδια ένταση που έσκασαν οι ποταμοί των πιτσαριών την δεκαετία του ’70, των βιντεοκλάμπ την δεκαετία του ’80, των κινητών την δεκαετία του ’90 και των πιστωτικών την δεκαετία των ’00.

Κάνε ότι κάνω, ακριβέστερα μαϊμουδίζω ότι κάνεις, monkey business εντελώς.
Όπως φαίνεται και στο εκπληκτικό βίδεο από κάτω που δείχνει πόσο πολύ μοιάζουμε με τα πιθηκοειδή, ακόμα και στην οικονομική συμπεριφορά. Πρώτη φορά το είδα σε κάποιο ποστ της e-diva Ειρήνης Βούτσκογλου. Δείτε το, αξίζει τα 20 λεπτά της ζωής σας που θα φάει.


Ωστόσο, τώρα που ο άρτος έχει πάρει την ανηφόρα επειδή τα λαμόγια που παίζουν με τα διάφορα μαϊμουδοπαράγωγα, γουστάρουν να κάνουν εκατομμύρια να πεινούν (Ινδία, Αίγυπτος, Τυνησία κ.α.) για να αποκτήσουν το 7ο γιοτ τους, φοβάμαι ότι μπορεί να έρθει και εις τας Ευρώπας των τηλεμαγειράδικων το παρακάτω παλαβό που μπορεί όμως να είναι και μούφα:
Μαϊμού ρύζι από πατάτα, γλυκοπατάτα και βιομηχανικές ρητίνες στην Κίνα. Τρία μπωλ από αυτό το ρύζι αντιστοιχούν με μία πλαστική σακούλα. (Σλουρπ).
Καλά, δύσκολο πράμα θα ήταν να φάνε οι Κινέζοι και καμιά πατάτα ή γλυκοπατάτα αντί για ρύζι;

Αμάν.

Άιντε και στα δικά μας.

Καλή χώνεψη.