Η Πόλις

Γενικά ο μέσος άνθρωπος αρέσκεται σε αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν "μαγική σκέψη" για την λύση όλων των πιθανών και απίθανων προβλημάτων που μπορεί να αντιμετωπίζει.


Γιατί;


Μα διότι είναι πανεύκολο να περιμένεις τη μάγισσα Κλοκλό ή τον Άγιο Πωστονλέγανε, ή τους ΕΛ από το Ελ Αλαμ... εεε το Σείριο, να σου λύσουν το όποιο πρόβλημα. Δεν κάνεις τίποτε και νομίζεις ότι έκανες κάτι.


Στην Ελλάδα των τελευταίων 6 χρόνων το μαγικό ξόρκι είναι το "εξωτερικό".


Έλα όμως όμως που δεν υπάρχει μέρος του κόσμου χωρίς προβλήματα. (Ναι ακόμα και η Σκανδιναβία που στο μυαλό των Ελλήνων είναι κάτι σαν τη Βαλχάλα, ή τα Ηλύσια Πεδία, ή έστω μία 24ωρη Μπουρναζάρα με ψηλοκάπουλες ορίτζιναλ ξανθές πλατινέ να κουνάνε τους γκώλους τους, αι ξετσίπωται).


Και όχι μόνο αυτό. Εάν πρέπει κανείς να ανταγωνιστεί με τους γηγενείς, θα αντιμετωπίσει κατά κανόνα εχθρική συμπεριφορά, διότι... ναι χαλάς την πιάτσα ρε φίλε, έρχεσαι εσύ εδώ και πέφτουν τα μιστά μας!


Επίσης κανείς κουβαλάει πάντα μαζί του και τους βασικούς πυλώνες του χαρακτήρα του, που έχουν είτε θετική είτε και αρνητική επίδραση στο περιβάλλον του.


Να, όπως στο ποίημα "Η Πόλις" του Καβάφη.


Το ποιος είσαι και το τι μπορείς ή το κυριότερο ΔΕΝ μπορείς να κάνεις σε ακολουθεί ΠΑΝΤΟΥ.


Αν ήσουν μαλάκας στο Χέλλας, μαλάκας θα είσαι και στα Στέητς, την Αλαμανία, τη Βαλχάλα ή την Αραπιά. Και τούμπαλιν, ικανός εδώ, ικανός εκεί, ικανός και παραπέρα.


Από τον εαυτό του ΔΕΝ ξεφεύγει κανείς.


Απλά πράματα.