Ο Mikael Andersson γεννήθηκε στo Örebro της Σουηδίας το 1964, χωρίς όμως δυστυχώς να έχει ανεπτυγμένα ούτε τα άνω ούτε τα κάτω άκρα. Σε κάθε περίπτωση τα «άκρα» του Mikael έχουν μήκος μικρότερο από το μισό της αναμενόμενης απόστασης ανάμεσα στις αρθρώσεις του ώμου και του αγκώνα, ή του ισχίου και του γονάτου.
Η αιτία για αυτή την εκ γενετής δυσμορφία ήταν κατά πάση πιθανότητα ένα ζιζανιοκτόνο με την εμπορική ονομασία «Hormoslyr» που χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα στην Σουηδική δασοκομική βιομηχανία την δεκαετία του ’60. Πιθανολογείται ότι η έκθεση της μητέρας του Mikael σε αυτό κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της προκάλεσε την ελλιπή ανάπτυξη του εμβρύου. Το παρασκεύασμα, όπως και το αμερικανικό «Agent Orange» που χρησιμοποιήθηκε στο Βιετνάμ, περιείχε διοξίνες σε σημαντικό ποσοστό. Το παρασκεύασμα απαγορεύθηκε το 1977, αλλά παρά τις ισχυρές ενδείξεις ότι αυτό οφείλεται για την αναπηρία του Mikael Andersson, αυτό δεν έχει αποδειχθεί.
Τόσο οι γονείς του Mikael όσο και ο ίδιος δεν το έβαλαν κάτω και μετά από μερικές προσπάθειες χρήσης πρόσθετων τεχνητών μελών που έγιναν στην πρωτεύουσα Στοκχόλμη, χωρίς ενθαρρυντικά αποτελέσματα, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν άλλες μεθόδους.
Ο Mikael γυμνάζεται εντατικά για να κρατάει το κορμί του σε φόρμα, ώστε ακόμα και με τα ημιανύπαρκτα άκρα του να μπορεί να κάνει το μέγιστο των δυνατών κινήσεων. Μπορεί για παράδειγμα μόνος του να ανεβεί 1-2 ορόφους με τις σκάλες.
Για τις μετακινήσεις του «πεζή», χρησιμοποιεί μία ηλεκτροκίνητη αναπηρική πολυθρόνα με χειριστήρια κατάλληλα προσαρμοσμένα στην ακτίνα δράσεις των άκρων και του κεφαλιού του.
Επίσης ο απίστευτος Mikael, οδηγεί ΚΑΙ αυτοκίνητο, ένα ειδικά προσαρμοσμένο βαν Chrysler Voyager, στο οποίο μπαίνει μέσα από την πλαϊνή συρόμενη πόρτα με την βοήθεια ράμπας. Τα προσαρμοσμένα χειριστήρια που του επιτρέπουν να οδηγεί το αμάξι τα έχει σχεδιάσει ο ίδιος. Όταν οδηγεί έχει ένα μονίμως ένα bluetooth προσαρμοσμένο στο αυτί, ενώ χειρίζεται το CD player με γρήγορες κεφαλιές προς τα κάτω και δεξιά!
Σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, απαντώντας πως τα καταφέρνει όλα αυτά, δήλωσε ότι η δυνατότητά του να κινείται και να κάνει τα πάντα, εξαρτάται από τον τύπο του περιβάλλοντος που βρίσκεται. Πράγμα που σημαίνει ότι εάν ο Mikael είχε γεννηθεί στην Ελλάδα και ονομαζόταν Μιχάλης δεν θα μπορούσε να κάνει ούτε τα μισά από όσα μπορεί να κάνει στην Σουηδία όπου τέλος πάντων υπάρχει πρόνοια ώστε οι ανάπηροι να μην αποκλείονται από την κοινωνική ζωή. Άραγε πόσες φορές έχει δει ο Μαύρος Γάτος κάφρους να παρκάρουν πάνω στις θέσεις στάθμευσης των αναπήρων;
«Δεν βλέπω τα προβλήματα αλλά τις δυνατότητες. Δεν είναι απαραίτητο να κάνει κανείς τα πράγματα που θέλει με τον ίδιο τρόπο που τα κάνουν οι άλλοι». Ο Mikael είναι παντρεμένος με την Christina, την οποία γνώρισε σαν υπεύθυνη υπάλληλο της οργανωτικής επιτροπής σε μία διοργάνωση –πορείας – προσανατολισμού, μέσα στην φύση για ανάπηρους. Το ζευγάρι έχει δύο παιδιά, την Sara 13 ετών και τον Simon 9 ετών και μένουν σε μία μονοκατοικία στη Västra Frölunda προάστιο του Göteborg.
Το 1980 είχε πάει διακοπές με τους γονείς του στα Κανάρια νησιά, όπου χωρίς να το ξέρει απέτρεψε έναν Αμερικάνο τουρίστα από την αυτοκτονία τον Ronnie Gardiner.
Ο ίδιος περιγράφει το περιστατικό ως εξής:
”Τις 27 Μαρτίου του 1980 ετοιμαζόμουν να αυτοκτονήσω στην Gran Canaria. Πηγαίνοντας προς την θάλασσα για να πνιγώ Mikael σε μια βεράντα. Ένα παλικάρι χωρίς πόδια και χέρια. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και χαμογέλασε. Αυτό το χαμόγελο των τριών δευτερολέπτων έσωσε την ζωή μου. Σκέφτηκα: Αφού μπορεί αυτός στην κατάστασή του να είναι τόσο χαρούμενος, πρέπει να μπορώ και εγώ να συνεχίσω να ζω. Ευχαριστώ τον Mikael για τα 27 χρόνια που έχουν περάσει από την απίστευτη αυτή συνάντηση.»
Ο Ronnie μάλιστα γυρνώντας στις ΗΠΑ έκανε εντατικά μαθήματα Σουηδικών και έβαλε σκοπό της ζωής του να συναντήσει τον Mikael, ο οποίος ξαφνιασμένος έλαβε έναν τηλεφώνημα από έναν άνθρωπο που μιλούσε σπασμένα Σουηδικά με βαριά αμερικάνική προφορά λέγοντάς του ότι του είχε σώσει την ζωή πριν από χρόνια με ένα βλέμμα…
Ο Mikael ήταν επί 15 χρόνια πωλητής αναπηρικών οχημάτων και ήταν ο ενδιάμεσος μεταξύ των κατασκευαστών αυτοκινήτων και των πελατών.
Σήμερα έχει πλήρη απασχόληση στην δική του επιχείρηση που διοργανώνει σεμινάρια σε όλη την Σουηδία σχετικά με την δυνατότητα όλων των ανθρώπων να επιλέξουν την ζωή που τους αρμόζει.
Ο Mikael και η ζωή του έγιναν και ντοκιμαντέρ στην Σουηδική τηλεόραση το 2004 με τίτλο «Armlös, Benlös, Makalös!» (Χωρίς χέρια, Χωρίς πόδια, Απίστευτος!).
Στην τελευταία σκηνή μάλιστα λέει γελώντας:
«Συχνά με ρωτάνε, Μίκαελ υπάρχει κάτι που ΔΕΝ μπορείς να κάνεις; Τότε εγώ τους απαντώ: Να ρολάρω (να σταυρώσω τα χέρια και να περιστρέψω) τους αντίχειρές μου!
ouf
ΑπάντησηΔιαγραφήOuf!!??!?!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά εδώ σ αυτή τη χώρα (Ελλαδιστάν) υπάρχει τόση αναισθησία προς τα άτομα με αναπηρίες που δεν λέγεται. Προ ημερών ανέβαίνοντας για το σπίτι είδα κι εγώ ένα ΚΑΦΡΟ παρκαρισμένο σε θέση στάθμευσης ανάπηρου. Πρίν κάμποσο καιρό πάλι κάνοντας μια ωραία βόλτα είδα μερικά μηχανάκια παρκαρισμένα πάνω στις γραμμές που έχουν φτίαξει για να διευκολύνουν τις μετακινήσεις των τυφλών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ έγινε όλοκληρη δίκη γιατί σε μία πολυκατοικία δεν άφηναν να μπεί στην είσοδο ράμπα για να μπορεί να κινείται μια ανάπηρη κοπέλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτο που γραφει ο αθεοφοβος ειναι τρομακτικο και εξοργιστικο. Ειναι δυνατον να υπαρχουν ανθρωποι που να μην αφηνουν να μπει μια γαμημενη ραμπα για εναν ανθρωπο με αναπηρια???Τι ανθρωποι ειναι αυτοι?Ποσο σκατα εχουμε γινει πια??? Σορρυ για τα νευρα..Αλλα ηθελα να γραψω κι αλλα εγραψα. Συγκινητικο το αρθρο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπίστευτος ο Μίκαελ. Το εκπληκτικό είναι ότι αυτός ο άνθρωπος με την θέλησή του για ζωή δίνει σε όλους εμάς, που σαφώς έχουμε πολύ λιγότερα προβλήματα, δύναμη και άλλη οπτική γωνία της ζωής. Πραγματικά το χαμόγελό του λέει πολλά...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Kelsos
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο οι τροχαίοι γνωρίζουν τι σημαίνει το σύμβολο που υπάρχει στις θέσεις στάθμευσης των αναπήρων...
@ αθεόφοβος
Εδώ χρειάζονται μέτρα δραστικά και φοιτητρονιάρικα, όπως χτίσιμο της πόρτας αυτών των κάφρων που αντιτίθενται στο κτίσιμο της ράμπας. (Αχ τι εποχές...)
Εναλλακτικά να βρεθούν οι ίδιοι σε αναπηρικό καρότσι ή μέλος της άμεσης οικογένειας τους για να δουν την γλύκα... (Αλλά επειδή είμεθα ανθρωπισταί, προτείνουμε την πρώτη λύση).
@ parisaktos
Είναι να μην τα παίρνεις στην κράνα με τέτοιους όρθιους ταραμάδες; Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
@ Greek History X
Όποτε είμαι νταουνιασμένος με το οτιδήποτε αρκεί να βάλω το ντοκυμανταίρ με τον Μίκαελ στο βίντεο για να πάρω δύναμη... Είναι το "είδωλό" μου με διαφορά από όλους τους άλλους...
νομίζω πιο γελοίο από το να μην βάλεις ράμπα, είναι να βάλεις ράμπα που καταλήγει σε σκαλοπάτι...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι επίσης ακόμη πιο λυπητερό από το να μην βλέπεις εξω να κυκλοφορούν ανάπηροι, είναι να μιλάς με συγγενή που κατέληξε σε καροτσάκι από ατύχημα και 3 χρόνια τώρα να ντρέπεται να βγει από το σπίτι για να μην τον δουν με καροτσάκι
ότι ναναι
πολύ συγκινητικό επίσης για τον αμερικανό που τον έψαξε τον σουηδό
καλά λέω μερικές φορές και δεν πιστεύω ότι είναι αφελές, ότι η καλοσύνη αγνώστων, και όχι μονο καλοσύνη, ένα βλέμμα απλώς εδώ, είναι από τα λίγα πράγματα στα οποία μπορείς να βασιστείς
βέβαια πρέπει να είσαι και εσύ κάπως σαν άνθρωπος για να γίνει αυτό αλλά αυτό είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη ιστορία
Υπέροχη και ανθρώπινη ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την ειδική μεταχείριση που ... απολαμβάνουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην Ελλάδα δε μπορώ να εκφραστώ γιατί σέβομαι το blog!
doctor
Αυτό είναι που λένε ότι την οργανικότητα των ψυχρών Ευρωπαίων εμείς την ισοσταθμίζουμε με το φιλότιμο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα λίγα ταξίδια που έκανα στο εξωτερικό και γω διαπίστωσα ότι ο αριθμός των αναπήρων είναι πολύ μεγαλύτερος στη σχέση με την Ελλάδα. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι ξένοι λόγω της μιζερης ζωής που ζούνε στις άσχημες χώρες τους και λόγω έλλειψης αρχαίου ελληνικού πνεύματος και ικανοτήτων είτε έχουν μια έμφυτη ροπή προς τα ατυχήματα είτε γεννιούνται με σκάρτο DNA.
Η ελλάδα είναι ένας παράδεισος αρτιμελών. Το καλό είναι πως ο αριθμός των ανθρώπων με ειδικές ανα΄γκες είναι τόσο μικρός ωστέ να μη χαλάνε με την παρουσία τους σημαντικά την αισθητική των πόλεων από τη μία και να μην μπαίνεις στον κόπο σου να τους λυπηθείς βλέποντάς τους από την άλλη.
Από άποψη υποδομών πάντως αν ήμουν ανάπηρος και όχι εχθρός θα ήθελα να ήμουνα απο κει που ναι ητρολ
heh yeah,
ΑπάντησηΔιαγραφήam telling u
...it s mere bliss
@ Αγαπητή τρολ, έχετε πιάσει το νόημα και δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία ότι είστε κάτοχος του γονιδίου Αίπσηλων®. Η φράσις "νομίζω πιο γελοίο από το να μην βάλεις ράμπα, είναι να βάλεις ράμπα που καταλήγει σε σκαλοπάτι..." αντιπροσωπεύει πλήρως την ΕΛ-ληνική αντιμετώπιση του ζητήματος.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ doctor Ότι και να πεί κανείς λίγο είναι... Trevlig helg!
@ bidibis (aka g.a.n.g)
Φυσικά όλοι οι κάτοχοι του γονιδίου Αίπσηλων® είναι υγιείς, ευθυτενείς, αρτιμελείς, με δυνατή στύση και ποιοτικές εκσπερματώσεις.
Τυχών πεσόντες στους ΕΛ-ληνικούς καρόδρομους τους κρύβουμε κάτω από το χαλάκι για να μην τρομάζουν οι τουρίστες.
"Από άποψη υποδομών πάντως αν ήμουν ανάπηρος και όχι εχθρός θα ήθελα να ήμουνα απο κει που ναι ητρολ"
Από που καλέ;; Από το Kοτσάνι;;;;
ΠΡαγματικά αισιόδοξο ποστ, μπράβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, στο τελευταίο ποστ από τις Χίλιες και μία Ιστορίες γίνεται μια συζήτηση που σε αφορά άμεσα. Παρακαλούμε όπως παρευρεθείς, ώστε να καταθέσεις άποψη μετά λόγου γνώσεως.
+σπεύσον και σχολίασον+
Ντήαρ άμμος,
ΑπάντησηΔιαγραφήBeen there, done that, got the scars...
Πραγματικά, βαθειά ανθρώπινο και διδακτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό με τη πολυκατοικία και τη ράμπα, είναι ένα δείγμα το πώς αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα, τα άτομα με αναπηρία.
Μπράβο σου πάντως!
@N.Ago
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Το επίπεδο του πολιτισμού μίας χώρας φαίνεται από το αν μπορεί να βοηθήσει όλους τους πολίτες της να ζουν με αξιοπρέπεια και όχι από το πόσο καλή είναι στο κλωτσσκούφι ή στο να διοργανώνει φιέστες με δανεικά τύπου Ολυμπιάδας...
Την καλημέρα μας!
polsemannen (σόρι δεν ξέρω πώς μπαίνει αυτή η λοξή γραμμή στο ο και όλο λάθος γράφω το nic σου). Λοιπόν πριν μερικά χρόνια είχα δει αντίστοιχα ένα βίντεο σε ένα συνέδριο του Εθνικού Οργανισμού Πρόνοιας με μία σουηδή κοπελιά που είχε γεννηθεί με κομμένα τα χέρια από τους ώμους πάλι από κάτι ανάλογο. Είχα ντραπεί βλέποντας την στο βίντεο να βάζει το κατσαρολάκι να βράσει το τσάι της με το πόδι, να μακιγιάρεται με το πόδι και στη συνέχεια να μπαίνει στο ειδικό για εκείνη αυτοκίνητο και να πηγαίνει στη δουλειά της. Οπως λες όποτε έχω τις μαύρες μου θυμάμαι εκείνη την κοπέλα και λέω στον εαυτό μου: σκάσε και κολύμπα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά όντως αν αυτά τα παιδιά είχαν γεννηθεί Ελλάδα θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να τα κάνουν όλα αυτά. Ωστόσο πρόσφατα είχα δει στην ΕΤ3 νομίζω ένα ελληνικό ντοκιμαντέρ με ανάπηρους να αυτοεξυπηρετούνται να συμμετέχουν σε γλέντι και να χορεύουν ζεϊμπεκιές, ταγκό (καθιστοί στα καροτσάκια τους και με το δικό τους τρόπο) και γενικά να ζουν τη ζωή τους πολύ καλύτερα από ό,τι παλιά. Κάτι έχει αρχίσει να γίνεται και εδώ. Αλλά μέχρι να φτάσουμε τους εκεί θέλουμε ακόμα δουλειά.
@ coolplatanos
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω μαζί σου. Στην Ελλάδα έχει βελτιωθεί η κατάσταση αλλά θέλει πολύ δουλειά ακόμα. Ακόμα οι κάφροι κρατάνε γερά την Ελληνική κοινωνία. Το αναπηρικό κίνημα παλεύει υπό αντίξοες συνθήκες και ο αγώνας θα είναι μακρύς.
Το "ø" εφόσον δεν έχεις Δανικό πληκτρολόγιο όπως η μαθητιώσα νεολαία unlearn, μπορείς να το κάνεις copy paste από κάποιο σημείο του μπλόγκ. ;-)
MERCI DEAREST!-)))
ΑπάντησηΔιαγραφή