Γιατί οι πολιτικοί μιλάνε σαν να απευθύνονται σε ηλίθιους;

Κανονικά, η ανωτέρω φωτογραφία που προέρχεται από τις χρυσές εποχές της Νεοελλάδας, όταν αποκαλύφθηκε η εκμετάλλευση των Ινδών μεταναστών στα φραουλοχώραφα της Μανωλαδας, χρειάζεται επικαιροποίηση.

Βλέπετε τότε υπήρχε ακόμα η γενιά των επτακοσίων Ευρώ, η οποία πάει να γίνει σύντομα των τετρακοσίων και αν. Εάν συνεχίσει αυτή η βιόλα, δεν θα έρχονται Βούλγαροι μετανάστες στην Ελλάδα, που θα κάνουν τους εθνοτσιρίδες να βροντοτσιρίζουν «Τι θέλουν οι Βούλγαροι στην Μακεδονία;». Θα τσιρίζουν οι Βούλγαροι των 200 Ευρώ «Τι θέλουν οι Έλληνες στο Πλόβντιβ;».

Αλλά η οικονομική ξεφτίλα και εξαθλίωση της Νεοελλάδας δεν είναι το κύριο θέμα της αναρτήσεως. Με αφορμή τον δεκάρικο του αρχηγού της ΝΔ περί ευθύνης της αριστεράς για την σημερινή κατάντια της Ελλάδας αναρωτιέμαι:

Μα καλά, σε ηλίθιους απευθύνονται οι πολιτικάντηδες όταν εκτοξεύουν ανερυθρίαστα τέτοιους παραλογισμούς σαν τον ανωτέρω, ή αυτόν που αναγράφεται στην σατυρική φωτογραφία στην αρχή της ανάρτησης;

Η απάντηση είναι σκληρή, αμείλικτη, αδυσώπητη, κακούργα, ραδιούργα και πιθανώς να μην τηρεί τας ιεράς νηστείας. (Μισό κιλό χαλβάς για μεσημεριανό).

Ναι, σε ηλίθιους απευθύνονται.

Γιατί;

Μα διότι οι εκ φυσικού ηλίθιοι, ή οι εκ εντατικής αποβλακώσεως μέσω ΜΜΕ ηλίθιοι, είναι αρκετοί για να στρέψουν το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα προς την επιθυμητή κατεύθυνση.

Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι εκ των πραγμάτων μειονότητα, ίσως και περίεργοι κίτρινοι ή εμπριμέ, διότι πέρα από το αποβλακωτικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε, ο μέσος άνθρωπος ΒΑΡΙΕΤΑΙ ΘΑΝΑΣΙΜΑ να σκέφτεται.

Θέλει μασημένη τροφή, θέλει άσπρο εναντίον μαύρου, θέλει φως εναντίον σκότους, θέλει Λουκ Σκάιουωκερ ενατίον Νταρθ Βέιντερ, θέλει παραμύθα βρε αδελφέ.

Διότι η ζωή είναι σκληρή και πολύπλοκη, το σύμπαν άπειρο και χαοτικό και ο ανθρωπάκος πεπερασμένος που θέλει να φάει, να κάμνει σεξ και να ξαπλάρει.

Καλή δικαιολογία μεν δια τον ανθρωπάκο, αλλά με τέτοια νοοτροπία, μόνο πρωκτικό σεξ από τους όποιους εξουσιαστές της πλάκας μπορεί να περιμένει.

Τέλος πάντων. Η ελπίδα για βελτίωση των πραγμάτων πεθαίνει τελευταία, αλλά στο τέλος πεθαίνει.

(Εμ, θα ‘σκαγα αν δεν το έλεγα ο φαρμακόγλωσσος :-Ρ).