Ο συντηρητισμός ρουφεί σφαιρίδια και άλλα φύρδην μίγδην.

Κυβερνομούτσοι, κυβερνομούτσες και κυβερνομουτσόπουλα.
Με αφορμή την εκλογή του μεγίστου των Μακεδονομάχων στην ηγεσία του κόμματος της παραδοσιακής λαϊκής κεντροδεξιοχουντοβασιλοφιλελεύθερης Ελληνικής συντηρητικής παρατάξεως, θα ήθελα να επισημάνω την ματαιότητα του συντηρητισμού όπως φαίνεται και εις το ανωτέρω δαουνιαστικόν ποστερίδιον.

Αγαπητοί συνκυβερνοθαλασσοπνιγμένοι, το ανωτέρω μουχλιασμένο τεμάχιο τυρού καθιστά ηλίου φαεινότερον το αδύνατον της συντήρησης μίας καταστάσεως εσαεί, σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και χαοτικά μεγάλο σύμπαν.

Συντήρηση=Στασιμότητα=Καρδιογράφημα ευθείας γραμμής= Θάνατος (Και ποιος αθάνατος θα μου πείτε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα).

Σύμπαν=Ζωή=Συνεχής μεταβολή=Διαρκής ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑ στην συνεχή ροή νέων δεδομένων.

Ναι προσαρμοστικότητα. Η συνταγή της επιτυχίας.

Εάν στην ΝΔ π.χ. επιλέγουν την στασιμότητα και την μούχλα, δεν ξαναβλέπουν την κουτάλα με το δημόσιο χρήμα (του μαλάκα φορολογούμενου) τουλάχιστον για 2-3 εθνικές εκλογές.
Α, ξέρω ξέρω, είμαι κακός, στην πραγματικότητα τους πονεί το πατρίς το θρησκεία (Ελληνική Ορθόδοξος Νέου ημερολογίου) και το οικοΓΚένεια με τα 1,20 παιδιά ανά ΓΚυναίκα (καρπεροί οι ΕΛ βρε παιδί μου). Σόρρυ.

(Φαίνεται ότι στην νέα έκδοση του λεξικού του Κου Μπαμπινιώτου η «Πατρίδα» είναι συνώνυμη της «Κουτάλας» χο, χο, χο).

Δε βαριέστε, δικαιώνομαι στις προβλέψεις μου ότι στην ελληνική Δεξιά δεν βγαίνει αρχηγός με αιδοίο με τίποτα, δε πα να έχει όσους μηχανισμούς και κολλητηλίκια θέλει. Όχι ότι το dorabak μου είναι συμπαθές, κάθε άλλο, αλλά και μόνο σημειολογικά να το έβλεπε κανείς, θα ήταν κάτι για να τους φύγει λίγο η μούχλα εκεί μέσα.